Keysandchords Review 9/7/2014
May 28, 2015Wow, The Monotrol
Kid pakt je wel onmiddellijk bij de keel met ‘Misty Morning Song’.
Mooie lyriek, intense zang, en elektrische gitaar geeft er een
historisch tintje aan.
In ‘The Horse Ride’ zit je als een amazone op de rug van een prachtige schimmel doorheen een innerlijk emotioneel landschap… please, please let me fall upon me knees. Schitterend!
‘Funeral Blues’ is een pakkend gedicht van W.H. Auden, maar met dit slepend ritme eronder en rauw gezongen, verrijs je uit het graf. ‘The Way To Go’ kleurt country door wat banjo-begeleiding. (Maar ik denk dat The Monotrol Kid haar weg al lang gevonden heeft).
Aanstekelijke ritmes zijn niet ver weg. In ‘The Merchant’ ben je weer vertrokken à la Fairport Convention. ‘Ballad for the mountain’ begint misschien wat inspiratieloos, maar blijft overeind door de ijzersterke zang en dito begeleiding. ‘Tuscan Moon’ geeft dan weer aan hoe je een song moet opbouwen om de spanning er in te houden. Vroeger ging de gewezen fabrieksarbeider door het leven als akoestische singer-songwriter. Dit merk je wel in de slotsongs. ‘This Man’ duurt meer dan 6 minuten en weet toch te boeien tot het einde. Nostalgisch wordt het met de slotballad ‘The voice’.
Jammer, want ik had gehoopt op een krachtiger einde.
Americana mag dan een veelomvattende term zijn, dit dekt hier toch wel de lading. Wat folk, country en blues in een modern jasje gestoken. Maar niet zomaar. ‘My Talk, My Song’ bulkt van de melodieuze songs, soms melancholisch maar altijd met een krachtig verhaal.
Erik Van den Broeck weet met The Monotrol Kid op een intrigerende manier je aandacht te trekken en je mee te slepen in elke song. De composities blinken uit van volheid en verscheidenheid. Dit is pure wereldklasse! Ik durf zelfs meer zeggen: beter dan Billy Bragg of The Jayhawks! Wat jammer dat ik hun concert in de AB heb gemist. GRAND CRU.
In ‘The Horse Ride’ zit je als een amazone op de rug van een prachtige schimmel doorheen een innerlijk emotioneel landschap… please, please let me fall upon me knees. Schitterend!
‘Funeral Blues’ is een pakkend gedicht van W.H. Auden, maar met dit slepend ritme eronder en rauw gezongen, verrijs je uit het graf. ‘The Way To Go’ kleurt country door wat banjo-begeleiding. (Maar ik denk dat The Monotrol Kid haar weg al lang gevonden heeft).
Aanstekelijke ritmes zijn niet ver weg. In ‘The Merchant’ ben je weer vertrokken à la Fairport Convention. ‘Ballad for the mountain’ begint misschien wat inspiratieloos, maar blijft overeind door de ijzersterke zang en dito begeleiding. ‘Tuscan Moon’ geeft dan weer aan hoe je een song moet opbouwen om de spanning er in te houden. Vroeger ging de gewezen fabrieksarbeider door het leven als akoestische singer-songwriter. Dit merk je wel in de slotsongs. ‘This Man’ duurt meer dan 6 minuten en weet toch te boeien tot het einde. Nostalgisch wordt het met de slotballad ‘The voice’.
Jammer, want ik had gehoopt op een krachtiger einde.
Americana mag dan een veelomvattende term zijn, dit dekt hier toch wel de lading. Wat folk, country en blues in een modern jasje gestoken. Maar niet zomaar. ‘My Talk, My Song’ bulkt van de melodieuze songs, soms melancholisch maar altijd met een krachtig verhaal.
Erik Van den Broeck weet met The Monotrol Kid op een intrigerende manier je aandacht te trekken en je mee te slepen in elke song. De composities blinken uit van volheid en verscheidenheid. Dit is pure wereldklasse! Ik durf zelfs meer zeggen: beter dan Billy Bragg of The Jayhawks! Wat jammer dat ik hun concert in de AB heb gemist. GRAND CRU.
Posted by Erik Van den Broeck. Posted In : Review